چند روز پیش مطلبی را درباره مهم ترین تصمیم زندگی می خواندم که به نظرم جالب بود. موران سرف، دانشمند علوم اعصاب دانشگاه نرث وسترن، قریب به ده سال است که در حوزه تصمیم گیری کار می کند.

او می گوید مهم ترین انتخابی که یک نفر در زندگی در اختیار دارد، انتخاب کسی است که با او وقتش را سپری می کند. در واقع مهم ترین تصمیم زندگی او

البته این انتخاب تنها توصیه ای برای عاقلانه تر انتخاب کردن دوستانتان نیست. از نظر او رضایت های طولانی مدت ما، در زندگی در گروی معاشرت های ماست.

چرا مهم ترین تصمیم زندگی ما انتخاب آدم های اطرافمان است؟

دلیل اول این است که فرآیند تصمیم گیری، فرآیندی خسته کننده است. آدم ها تنها انرژی محدودی را می توانند صرف تصمیم گیری بکنند.

این که چه لباسی بپوشیم، کجا برویم، کجا غذا بخوریم، چه غذایی را از یک منو انتخاب کنیم. وقت های آزادمان را به چه کاری اختصاص دهیم. تصمیم هایی از این جنس همگی باعث می شود که مغز ما انرژی زیادی را برای تصمیم های هر روزه ما صرف کند.

دلیل دوم او این است که، آدم ها تصور می کنند که با انتخاب این گزینه ها، شادمانیشان تحت کنترل آن هاست. پس زمانی که ما گزینه های درستی را انتخاب کنیم، از زندگیمان رضایتمندی بیشتری داریم.

اما واقعیت چیز دیگری است. تصمیم گیری های ما  پر است از خطاهای شناختی و بایاس هایی که روی این تصمیم ها اثر می گذارد. مثلا خیلی وقت ها از یک تجربه بد، به عنوان یک تجربه خوب یاد می کنیم یا بالعکس.

ما اجازه می دهیم که احساساتمان یک گزینه منطقی را، غیر منطقی جلوه دهد.

علاوه بر این، برای توجیه خیلی از گزینه هایی که از انتخابشان اجتناب می کنیم، از سرنخ های احساسی استفاده می کنیم. اما این شیوه می تواند کارکرد مثبتی هم داشته باشد.

تحقیقات او نشان داده است که زمانی که دو نفر با یکدیگر در ارتباط هستند، امواج مغزیشان تقریبا مشابه یکدیگر است.

این به این معنی است که کسانی که دور و برتان هستید، روی تعامل شما با واقعیت و تفسیر شما از واقعیت بیشتر از چیزی که تصور می کنید، اثر گذار هستند.

یکی از همین اثرات، این است که شما تا حد زیادی شبیه آن ها می شوید.

تصمیم گیری های کمتر ، شادی بیشتر

 او نتیجه می گیرد که اگر می خواهید شادی خود را به بیشترین حد ممکن برسانید و استرستان را کم کنید، باید جوری زندگی کنید که به تعداد تصمیم گیری های کمتری نیاز داشته باشید.

این کار، با احاطه شدن توسط کسانی که ویژگی ها و رفتارهایی که شما ترجیح می دهید را دارا هستند، شدنی است.

با گذشت زمان، در کنار آن ها، شما خود به خود صاحب آن ویژگی ها و رفتارها می شوید. به طور همزمان آن ها باعث می شوند که انرژیتان صرف گرفتن تصمیم های غیر مهم و الکی نکنید. وقتتان را برای گرفتن تصمیمات جدی تری مصرف کنید.

مثلا او برای این که به چه رستورانی برود تصمیم نمی گیرد، او تنها انتخاب می کند که با چه کسی غذا بخورد و فردی را انتخاب می کند که به او اعتماد دارد.

در حقیقت او با یک گرفتن یک تصمیم بزرگتر، از گرفتن دو تصمیم کوچک دیگر خودداری می کند.

این روش برای کسانی که می خواهند بیشتر ورزش کنند، کمتر تلویزیون تماشا کنند، یا  اجتماعی تر باشند هم قابل اجراست.

در همه این شرایط، مهم ترین تصمیم زندگیتان که می گیرید، این است که چه کسانی شما را احاطه کرده اند.

پی نوشت :

با خواندن این مطلب یادم افتاد که خیلی وقت پیش در کارگاه شادی متمم هم درسی به این موضوع اختصاص داشت، با عنوان تو به جای من انتخاب کن. این که یکی از تکنیک های افزایش شادی، واگذاری انتخاب کردنمان به دیگران است.

البته قطعا نه برای همه گزینه های موجود در زندگی، بلکه برای تصمیم هایی که چندان هم اهمیت جدی ندارند، اما ما انرژی زیادی را برای آن ها می گذاریم.

فکر می کنم تا جایی که می توانیم بهتر است خیلی از تصمیماتی که از ما زمان و انرژی بیخودی را می گیرد و اهمیت چندانی هم ندارد را به دیگران واگذار کنیم. این روش تاثیر شگفت انگیزی در میزان شادی و رضایت ما از زندگی دارد.